แล้วก็มาถึง วันนั้น
หลายวันก่อน เมื่อไม่นานนี้
ผมเจอใครคนหนึ่ง ... คนที่ (เคย) รู้จัก (เคย ) คุ้นเคย และ (เคย) เป็นเพื่อนกับผม (เมื่อหลาย ๆ ปีที่ผ่านเลย) โคจรมาพบกันโดยบังเอิญ !!!
คงไม่แปลกใจนักที่ ใครคนหนึ่งจะพบกับเพื่อนโดยบังเอิญ ... แต่ไม่ใช่กับ เขา
เพราะก่อนวันนั้น ...
เราสองเคยพบกัน หลายครั้ง หลายครา ในรอบหลายปีที่ผ่านมา
แต่เหมือนกับเป็น ... คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน !!!
ไม่ทักทาย ไม่พูดคุย ไม่มีรอยยิ้ม หรือ ไม่แม้แต่ที่ ... มองหน้า
แต่ผมรู้ดีว่าเราสองคนต่างรู้ในใจว่า ... เราเป็น เพื่อนกัน
เพื่อน ก็ยังเป็น ... เพื่อน
วันนั้น ผมพบเข้ากับสถานการณ์ที่เคยคุ้นอีกแล้ว และโดยสัญชาติญาณที่คุ้นเคย ... ผมรู้ว่าอะไร ? จะเกิดขึ้น ... ผมจึงทำเป็นมองไม่เห็นเขา และ พยายามที่จะเดินเลี่ยงไปจากเขา
แต่ผมต้องชะงักร่างตรงนั้น ...
เสียงคุ้นเคยดังขึ้น !!!
เขาทักทายผมขึ้นมาก่อน
แปลกใจ !!! ที่เขาเป็นคนเริ่มทักทายก่อน แต่ก็ไม่ ประหลาดใจ มากเท่ากับที่ครั้งหนึ่งเขาเองที่เป็นคนเริ่มเรื่อง ความบาดหมาง นั้นขึ้นมาก่อน และ ความผิดใจ กันคราวนั้น มันทำให้ ... มิตรภาพของคำว่า ... เพื่อน ระหว่าง ผมกับเขา ต้องพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตา !!!
จากวันนั้น ... ไม่มีคำว่า เพื่อน จากเราสองคนอีกต่อไป
เพื่อน ๆ หลายคน และ คนที่เรารู้จัก ต่างพยายามหาทางให้เราสองคนคืนดีกัน
แต่ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่เราสองจะปรับความเข้าใจกัน
และที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้น ก็คือเขาสและผมต่างคนต่างอยู่ มีชีวิตและสร้างโลกใหม่ให้กับตัวเอง และ แน่นอนว่า โลกใบใหม่ ที่สร้างขึ้นมานั้น จะไม่มีเราสองคนอยู่ในโลกของแต่ละคน
เขาสร้างโลกใหม่ของเขา
และปลายปีนั้น ... เขาก็ลาออกจากโรงเรียน
พร้อมกับข่าวที่ว่า ครอบครัวของเขาต้องย้ายกลับไปอยู่ที่จังหวัดบ้านเกิด !!! และนับจากวันนั้นก็ไม่เคยไดัมีการติดต่อกันอีกเลย
จนเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายปี
ผมผันตัวเองจาก นักศึกษา มาเป็น มนุษย์เงินเดือน ...
มีหลายครั้ง บนถนนทางเดินสายชีวิต อย่างที่เคยบอกเอาไว้ตอนต้น ผมมีโอกาสเจอเขา ทั้งใน หน้าที่การงาน หรือ ส่วนตัว
และหลายปีต่อมาผมก็โคจรมาพบกับเขาอีกครั้งหนึ่ง
อย่างที่ผมบอกเอาไว้ ... นั่นแหละครับ
ผมคิดว่า ด้วยเวลากว่า 20 ปีที่ผ่านมา มันอาจจะทำให้ความบาดหมางในใจ เราสองคน ... เลือนหายไป
หรือ อาจจะเป็นเพราะ... เราสองคนโตเป็นผู้ใหญ่ และมีวุฒิภาวะมากขึ้น ทำให้เราได้คิดว่า เรื่องขัดข้องใจระหว่างเราสองคนนั้น ... ผ่านมามากกว่า 20 ปีแล้ว หาใช่เรื่องราวที่ควรเอามาใส่ใจอีกไม่
เพื่อน ก็คือ เพื่อน !!!
และเป็นครั้งแรกในรอบ 20 ปีที่ เราสองคนมองหน้ากัน ยิ้มให้กัน จับมือทักทายกัน
แต่ไม่มีใคร ... พูดถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา
ก่อนที่เราสองจะ ... แยกจากกัน !!!
เขาถามถึงที่อยู่ของผม พร้อมบอกว่า จะไปหา ... ถ้ามีเวลา
ผมบอกที่อยู่กับเขา พร้อมเบอร์โทร ฯ
แต่กับของเขานั้น ...ผมกลับลืมถามเขาไปเสียสนิท !!!
จากนั้น เราสองคน ต่างฝ่าย ต่างเดิน ไปตามทางของตนเอง ไปทำหน้าที่หรือปฏิบัติตนในแนวทางชีวิตตนเอง ... ต่อไป
คืนวันหนึ่ง ... วันนั้น
อากาศอบอ้าวพอสมควร ผมเงยหน้าจากจอโน๊ตบุ๊ค เหลือบตามองนาฬิกาบนผนังห้อง
ราวตี 1 กว่าแล้ว ... เอื้อมมือจะปิดโน๊ตบุ๊ค แต่ต้องชะงักไว้
ตอนนั้นเองที่ ผมได้ยินเสียงเรียกชื่อผมดังแว่ว ๆ มาจากรั้วหน้าบ้าน
สบถในใจเบา ๆ ... !!!
ตั้งใจฟัง คิดว่าตัวเองหูลั่นไปเอง
แต่ก็เปล่า ... เพราะ มันเป็นเสียงคน และเสียงนั้น ... มันคุ้นหู ชอบกล
เพื่อแก้ข้อสงสัย ต้องลงไปพิสูจน์ดู
คิดแบบนั้นแล้ว ... เพื่อความไม่ประมาท ผมเอื้อมมือไปที่ใต้หมอน หยิบ สมิธ ฯ .38 สเปรย์ ติดมือลงมาชั้นล่าง ... เป็นเพื่อน
ในใจคิดว่าเกิดอะไร ? ขึ้น ... กดหมดโม่ไว้ก่อน ค่อยพูดกันทีหลัง !!!
มุมมืดหน้าประตูรั้ว
แสงสลัวบนประตูรั้วทำให้เห็น ... เงาร่างใครคนหนึ่ง ยืนอยู่ตรงนั้น !!!
ผมเพ่งตามองออกไปนอกรั้วบ้าน ... กระชับปืนในมือ
แล้วผมก็โล่งอก ...
เขานั่นเอง ... สงสัยขึ้นมาทันทีว่า มีอะไร ? ถึงมาหาผมมืดค่ำแบบนี้ !!!
ไม่รอให้ถาม ... เขาที่ยืนก้มหน้าอยู่ ก็พูดขึ้นมาลอย ๆ ว่า ... เขาอยากให้ ... ผมยกโทษให้เขา ที่เป็นต้นเหตุให้ มิตรภาพ ของเราสองคนต้องขาดสะบั้นลงเมื่อ 20 กว่าปีก่อน
ผมซุกมือที่ถือปืนเอาไว้ข้างหลัง !!! ก้มหน้าใช้มืออีกข้างปลดล็อคประตูรั้ว ... และเปิดออกไป
แต่ ...ให้ตายเถอะครับ !!!
นอกรั้วบ้านที่ตรงนั้น ... จุดที่ผมเห็นเขายืนพูดกับผม มันว่างเปล่า
ไม่มีร่างของเขา !!!
และรอบตัวที่สายตาผมมองกราดไปท่ามกลางความมืด และแสงสลัวรำไรของหลอดไฟบนเสาไฟฟ้า ผมไม่เห็นมีใครเลยสักคน ... นอกจากผมที่ยืนงงอยู่ที่ประตูรั้วหน้าบ้าน
ควันธูปลอยอ้อยอิ่งวนไปบนอากาศ ก่อนที่จะจางหายลับไป
ผมปักธูปดอกนั้นลงไปที่กระถาง !!!
" หลับให้สบายเถอะเพื่อน ... ไม่ต้องห่วง กูยกโทษให้มึง "
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น